Πέμπτη 27 Μαρτίου 2008

Έχω μιάμιση ώρα μπροστά μου σχεδόν

Έχω μιάμιση ώρα μπροστά μου σχεδόν. Βαριέμαι τραγικά. Το κεφάλι μου άδειο και ανακατεμένο σαν δωμάτιο μετά από γιορτή.
Τι θα μπορούσα να γράψω για να γεμίσω το χρόνο μου μέχρι να φύγω επιτέλους;
Ας ξεκινήσω με μερικά συνθηματικά: 2 Μαΐου 1998, "Όστρια" στο Καλαμάκι. Με κατάλαβες; Εγώ θα έλεγα, ναι, αλλά δεν "κόβω και το λαιμό μου".
Παλιά "έκοβα το λαιμό μου" για εσένα, "έβαζα το χέρι μου" στη φωτιά και τα σχετικά. Ευτυχώς που όλα αυτά ήταν μόνο ένα σχήμα λόγου (για να δηλώσω την τυφλή μου εμπιστοσύνη και πίστη σε σένα) και δεν μπορούσαν να γίνουν στην πραγματικότητα- τώρα θα ήμουν κουλή και ακέφαλη…
Η αλήθεια είναι ότι σε σκέφτομαι ακόμα, αλλά όχι όπως σε είχα συνηθίσει (δεν είμαι πλέον το κοριτσάκι που σε ονειρεύεται και σε προσμένει με δάκρια στα μάτια). Λυπάμαι που ίσως να καταστρέφω τις τελευταίες σου ελπίδες...
Σκέφτομαι πάρα πολύ τρυφερά τα όσο όμορφα μας είχαν δέσει, θυμάμαι με νοσταλγία τον ασίγαστο και μεθυσμένο έρωτά μου για σένα, τόσες εικόνες, τόσο όμορφα λόγια, ένα "μαγικό" γεγονός. Όλα αυτά είναι κομμάτια της "βιβλιογραφίας" μου και τα αγαπώ με όλη μου τη δύναμη.
Βασανίστηκα όσο δεν θα έχεις την τύχη ποτέ να
βασανιστείς κι εσύ (χρειάζεται ευγενική καρδιά με αισθήματα…). Πέρασαν 3 χρόνια στη διάρκεια των οποίων κατάπιες με πρωτοφανή τρόπο κάθε σημάδι ύπαρξης… Βρήκα την ελευθερία μου λίγο λίγο κατά τη διάρκεια της τριετίας αυτής. Κατάλαβα πως σημασία δεν έχει ν' αγαπάς μόνο, πρέπει και να σε αγαπούν. Αν δε σε αγαπούν, χάνει και η δική σου αγάπη την αξία της. Βρήκα επιτέλους τη γαλήνη μου μέσα στη σκέψη αυτή. Ακόμα κατάλαβα ότι φτάνεις στον προορισμό σου όταν σε αγαπήσουν. Εγώ είμαι καθ' οδόν, συνεχίζω το ταξίδι μου ελπίζοντας ότι θα φτάσω. Για εσένα πραγματικά δε με νοιάζει. Τι να πω, καθαρά με ανθρώπινα αισθήματα, θα ευχηθώ καλή τύχη και στη δική σου πορεία.
Α! Σ' έχω δει στην τηλεόραση, εκεί που εμφανίζεστε… ξέρεις. Έχεις μεγαλώσει, έχεις γκριζάρει και είσαι πιο λυπημένος και σφιχτός, το κορμί σου και το πρόσωπό σου δε συνοδεύουν όπως παλιά τους ήχους της μελωδίας που παίζεις. Οφείλω, όμως, να πω ότι παραμένεις γοητευτικός.
Ξέρω και ότι σε αυτή την τριετία έχεις δώσει δύο φορές σε ένα συγκεκριμένο διαγωνισμό και έχεις αποτύχει. Άλλο πράγμα δε γνωρίζω.
Αυτό που με στοιχειώνει είναι οι εξηγήσεις που δεν μου έδωσες. Δεν πειράζει, εγώ έχω τον δικό μου χαρακτήρα, θα αφήνω τα σημάδια μου όπου μπορώ, θα λέω αυτά που αισθάνομαι και θα εκφράζομαι όπως μπορώ, με κάθε δυνατό μέσο. Είμαι μία γυναίκα ζωντανή και θα διεκδικήσω την ευτυχία μου με κάθε τρόπο.
Σ.