Ο Κωνσταντίνος σου...

Γράφω αυτό το γράμμα για να σου πω πόσο μου λείπεις και πόσο κενός και λυπημένος νιώθω μακριά σου...Δυστυχώς δεν υπάρχει άλλος τρόπος από την στιγμή που δεν μιλάμε πια..Ελπίζω όμως , κάπου,κάπως,κάποτε να το διαβάσεις και να καταλάβεις ότι το έχω γράψει για σένα..
Μου λείπεις πολύ.Υπάρχουν ώρες που πάω να τρελαθώ..Ώρες που νιώθω ότι θα πεθάνω από κατάθλιψη..Μακάρι να ήμουν ακόμα στην αγκαλιά σου.Να άκουγα την γλυκιά και δροσερή φωνή σου..Να σε κοιτούσα μέσα στα πανέμορφα μελί μάτια σου..Να κρατούσα σφιχτά το απαλό και βελούδινό σου χέρι..Να χάιδευα , μπλέκοντας ανάμεσά τους τα δάχτυλά μου , τα μαλλιά σου..Να κοιμόμασταν μαζί τα βράδια , όπου θα σε είχα όλη νύχτα αγκαλιά...Να ξυπνούσαμε με χάδια και αγκαλιές..Να σου έφερνα το πρωινό στο κρεβάτι τα Σαββατοκύριακα..Να σου φερνα δώρα και λουλούδια όταν θα επέστρεφα από την δουλειά , γιατί σε λατρεύω..Να ακουμπούσες στο στήθος μου και να άκουγες την καρδιά μου που θα χτυπούσε για σένα..Να σε σκέπαζα όταν θα ξεσκεπαζόσουν..Να κάναμε μαζί μπάνιο..Να γευόμουνα τις λιχουδιές που μαγειρεύεις..Να περπατούσαμε πάντοτε πιασμένοι χέρι χέρι...Να πηγαίναμε ταξίδια μαζί..Να γευόμουνα το φιλί σου..Να μεθούσα με το άρωμά σου..Να ακούγαμε μουσική αγκαλιά , υπό το φως των κεριών...Να βλέπαμε ταινίες στο dvd παρέα..Να κάναμε έρωτα...Να αποκτούσαμε 1 κόρη την Μαρία η οποία θα έλαμπε από ομορφιά όπως λάμπεις και εσύ..Μακάρι...
Θέλω να σε πάρω τηλέφωνο για να σε ακούσω αλλά διστάζω...Να έρθω σπίτι σου και να σου χτυπήσω το κουδούνι για να σε δω , αλλά διστάζω..Να αφήσω ένα τριαντάφυλλο στον υαλοκαθαριστήρα του αμαξιού σου και να φύγω , αλλά διστάζω..Δεν θέλω να μου πεις ότι ενοχλώ γιατί είσαι με άλλον..Πόσο μάλλον να σε δω κιόλας..
Θα σε ξαναδώ ποτέ...Θα ξαναμιλήσουμε κάποτε;Κανείς δεν ξέρει να μου απαντήσει..Γιατί πρέπει να τελειώνουν έτσι οι σχέσεις;Γιατί πρέπει να χάνεις εκείνη που λατρεύεις;Γιατί;Γιατί;Σε αγαπώ πολύ ρε γαμώτο...Για καμία άλλη δεν έχω νιώσει έτσι..Ελπίζω όμως να σε ξεπεράσω σύντομα γιατί δεν αντέχω άλλο..
Δεν θα ξεχάσω ποτέ το κοίταγμά μας στα μάτια κάθε φορά που ήμασταν αγκαλιά αλλά και κάθε φορά που αποχωριζόμασταν..Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό το πανέμορφό σου χαμόγελο που μοιάζει της γιαγιάς μου...Δεν θα ξεχάσω ποτέ την γλυκιά φωνή σου...Δεν θα ξεχάσω ποτέ την σπάνια ομορφιά σου..Ήσουν όπως ακριβώς φανταζόμουν μικρός την γλυκιά νεράιδα ή την ωραία πριγκήπισσα των παραμυθιών..Ήσουν η γυναίκα που ονειρευόμουνα..
Τώρα πια το μόνο δώρο που μπορώ να σου κάνω και ο μόνος τρόπος που μπορώ να επικοινωνήσω μαζί σου είναι στην προσευχή μου μέσω του θεού..Και τον παρακαλάω να σε έχει καλά..Να σου δίνει υγεία και να σε βοηθάει στην πραγματοποίηση των στόχων σου..Αλλά και να παραμένεις η κοπέλα που γνώρισα και αγάπησα.Γλυκιά και τρυφερή.Δίκαιη και σωστή.Ηθική και παραδοσιακή.Κοπέλα με αρχές , καλλιέργεια και σωστή διαπαιδαγώγηση..Θέλω το καλύτερο για σένα..Να είσαι ευτυχισμένη αληθινά..Να χαμογελάς και να γελάς..Να βλέπεις τα όνειρά σου να πραγματοποιούνται..Και να νιώθεις τον Θεό μας πάντοτε δίπλα σου..
Το γράμμα αυτό κάπου εδώ τελειώνει...Μα η αγάπη μου για σένα πάντοτε θα μεγαλώνει...

Σε αγαπώ πολύ καρδιά μου...
Με αγάπη..
Ο Κωνσταντίνος σου...