Το Δαχτυλίδι

Έλενα μου,

Είναι στιγμές που σ' αγαπώ τόσο πολύ. Ξέρω ότι δεν ήμουν ο καλύτερος σύζυγος όλα αυτά τα χρόνια, και είναι ένας από τους λόγους που σ' αγαπώ όλο και περισσότερα. Προσπάθησα να είμαι όλα αυτά που θέλεις, αλλά ξέρω ότι σ' έχω απογοήτευση. Υπάρχει όμως και ένας λόγος παραπάνω που θα έπρεπε να σου ζητήσω συγγνώμη, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να σου το πω. Τα Χριστούγεννα που είχες πάει στη μητέρα σου για λίγες μέρες, δεν ξέρω τι με έπιασε. Ίσως η μοναξιά, ίσως το ότι δεν είχαμε λεφτά για να κάνουμε αυτά που πάντα θέλαμε. Μια μέρα όπως έψαχνα κάτι χαρτιά στο δωμάτιο, βρήκα το δαχτυλίδι που σου είχε δώσει η γιαγιά σου. Εκείνη την ώρα μου ήρθε μια ιδέα. Να το ανταλλάξω για χρήματα. Δεν θα ήταν για πολύ. Αφού θα πήγαινα στο Καζίνο να παίξω, να κέρδιζα λίγα χρήματα, και μετά θα το έπαιρνα ξανά το δαχτυλίδι. Όμως δεν ήταν έτσι. Τα έχασα όλα τα λεφτά. Το μόνο πράγμα που με έκανε να φύγω εκείνη την ώρα από εκεί ήσουν εσύ. Αλλιώς δεν ξέρω τι άλλο θα έχανα εκείνο το βράδυ. Ξέρω ότι μέχρι και σήμερα νομίζεις ότι το δαχτυλίδι χάθηκε. Δεν μπορούσα ποτέ να το πάρω πίσω. Η αξία του ήταν μεγάλη, αλλά η αξία που είχε για εσένα, ξέρω ότι είναι ανεκτίμητη. Δεν ξέρεις πόσες φορές ήθελα να σου πω ότι δεν χάθηκε, να σου πω την αλήθεια. Συγχώρεσε με για όλα.

Δημήτρης