Παρασκευή 10 Αυγούστου 2007

Σ' αγαπάμε μανούλα

Τώρα που σε βλέπω σ' αυτό το δωμάτιο όλοι μέρα, να κάθεσαι, να σκέφτεσαι, θυμάμαι τι γυναίκα ήσουν. Ήμασταν παιδιά, και περιμέναμε πως και πως να γυρίσεις από την δουλειά να σε δούμε λιγάκι, να μας πεις τραγούδια, ιστορίες καθώς μαγείρευες, καθάριζες, και έκανες δουλειές. Θυμάμαι μετά όταν μεγαλώναμε. Να μη μας λείψει κάτι, να σπουδάσουμε, να βγούμε στον κόσμο. Μας έλεγες ποτέ να μην φοβόμαστε. Για όλα ήσουν εκεί. Και όταν ο καθένας μας παντρεύτηκε, τα είχες όλα έτοιμα. Μέχρι και λεφτά είχες μαζέψει, για να ξεκινήσουμε τη ζωή μας πιο "εύκολα" έλεγες.

Όταν όμως αρρώστησες και μας είχες ανάγκη, δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα. Στην αρχή δεν ήταν τίποτα, ξέχναγες καμιά φορά τα ονόματα μας ή έχανες πράγματα. Σιγά σιγά όμως σε βλέπαμε να χάνεσαι, να μην μας ξέρεις καν. Τώρα, καμιά φορά όταν μιλάμε μας θυμάσαι, αλλά κάπου αλλού, σαν μια παλιά ανάμνηση μας έχεις.

Αυτό που είμαστε σήμερα το έφτιαξες εσύ, με αυτή την καρδιά και ψυχή που κουράστηκαν και κρύφτηκαν κάπου μέσα σου.

Σ' αγαπάμε μανούλα

1 σχόλιο:

hliaxtida είπε...

Φανταζομαι πως θα πονάει.. αλλα εχει μια γλυκιά αναμνηση ολο αυτο..
Μια μητερα που λατρευε τα παιδιά της και τα λατρεύει ακομη ασχετα με το προβλημα που προέκυψε..
Πολυ γλυκό τουτο το γράμμα..